U jednom od prethodnih tekstova ukazali smo na veliko nezadovoljstvo nemačkih potrošača sa njihovim trenutnim i očekivanim ekonomskim statusom i predvideli, ili društvene antagonizme, ili promenu nemačke državne i ekonomske politike.
Istakli smo i da su očekivanja i raspoloženja vlasnika kapitala mnogo optimističnija nego većine radnika.
Ustovremeno, ukazali smo na sasvim zadovoljavajuće stanje na nemačkom tržištu rada sa aspekta izuzetno niske stope nezaposlenosti, koja eventualno recesiju, tj. pad nemačkog BDP dva kvartala uzastopno, čini samo tehničkom, ali ne i suštinskom.
U međuvremenu, u obliku masovne obustave rade i zahteva za rastom plata, buknuo je antagonizam-sukob između radničke klase sa jedne strane i vlasnika kapitala s druge strane.
Ovo je osnovna i najčešća vrsta sukoba u svakoj kapitalističkoj ekonomiji, a ponekad se dešavala i u planskim ekonomijama u kojima se razmena dobara vršila ne posredstvom tržišta, već na osnovu plana.
Sindikalni protesti u Poljskoj 80-ih godina (predvodio ih je sindikat Solidarnost) su pored klasnog i ekonomskog karaktera imali i političku dimenziju.
Umesto brojnih vlasnika kapitala radničkoj klasi je u poljskom slučaju bila suprostavljena država kao tada jedini vlasnik kapitala i kao zasebna „klasa“ naspram radničke klase.
Sindikalni protesti u Nemačkoj u kojima je radnička klasa istakla zahtev za povećanem plata, zbog njihovog realnog smanjenja usled visoke inflacije, su u središtu jedne zaboravljene nauke koja se zove politička ekonomija.
Godišnje smanjenje realnih plata u Nemačkoj, u %
Izvor: Statistički zavod Nemačke.
Ona se nekada intezivno proučavala na ekonomskim studijama u svim socijalističkim i komunističkim zemljama, a pošto je njen osnivač Nemac Karl Marks sa njenom suštinom najbolje su upoznati upravo nemački ekonomisti, a u njenom proučavanju nisu zaostajali ni Englezi (npr. Džon Stjuart Mil).
Ukratko, politička ekonomija proučava proizvodnju roba i usluga, njihovu razmenu i potrošnju koja iz toga proizilazi i na kraju raspodelu prihoda po osnovu prometovanja roba i usluga.
Radnička klasa u Nemačkoj traži novi oblik raspodele, odnosno traži da se veći dio prihoda od prodaje roba i usluga dodeli radnicima.
Povećanje plata radnika automatski smanjuje profite vlasnika kapitala.
Jedan sindikat u Nemačkoj traži povećanje prosečne plate za oko 10,5% (Verdi), a drugi za oko 12% (EVG).
Da je kojim slučajem stopa nezaposlenosti u Nemačkoj visoka ova vrsta antagonizma ne bi postojala jer bi radnici bili zainteresovani prije svega da se zaposle bez obzira na veličinu plate.
Snaga nemačkih sindikata proizilazi iz niske stope nezaposlenosti u Nemačkoj, koja je dostigla minimalnu vrednost, i koja se skoro više ne može smanjiti.
S obzirom da je u Nemačkoj skoro svako ko želi i može raditi zaposlen, borba za radno mesto je ustupila prostor borbi za povećanje plata.
Sukob između dvije klase koji posmatramo u Nemačkoj (i ne samo u njoj), radničke i kapitalističke, bez obzira da li je vlasnik kapitala država ili neki privatni subjekat, nalazi se u osnovi ogromne većine ekonomskih i društvenih sistema.